ὄρφνᾱ (órphnā) dhe Ἔρεβος (erebus)
Te dyja fjalet e greqishtes së lashtë kuptojnë në thelb emrin errësirë.
Robert Beekes për (órphnā) del me përfundimin në përgjithësi, asnjë krahasim nuk është bindës.
Ndersa per Ἔρεβος" Robert Bekes del me pëfundimin qe vjen nga PIE *h₁rgʷ-sno.
Në të gjitha krahasimet e bëra nuk permëndet gjuha shqipe për fjalën e saj errësirë. Gjuha shqipe ka fjalën drekë e cila thjesht hedh poshtë origjinën e PIE për fjalen errësirë e cila sipas gjuhetareve është *h₁rgʷ-sno-, nga *h₁régʷos (“errësira”) ([Ürebo]ς). Një fjalë e parë e gjuhës se parë nuk mendoj se ka qënë ende aq e pjekur ne nivelin e mbaresave të gradës së dytë te formimit gjuhësor të ngjashme me ato të greqishtes së vjetër os, ose të latinishtes us.
Këto fjalë hyjnë në grupin e fjalëve që kanë të bëjnë me rotullimin e diellit, kalimit kohor ditë-natë, e cila lidhet me OR e diellit, e cila në rastin errësirë lidhet me konceptin or+ba. Ne momentin ku rotullimin i diellit ka pikën e tij të humbjes së drites. Janë dy koncepte të gjuhes së parë shqipe OR qe kupton O-ja rotullohet, kthehet dhe foljen *bo(bëj), e cila është u huazua prej latinisht si *bus ose u huazua në greqishten e vjetër si *phnā, kuptohet me transformimet fonetike perkatëse nga bo>ba dhe bo>bu. Më afër formës gramatikore të shqipes së vjeter është greqishtja e vjetër sepse vjen me "ban".
Duket në pamje të parë, sikur dy fjalet kanë ndryshim thelbësor midis tyre.
Nëse do te rindërtojme fjalët para bashkimit do të kishim:
OR PHNA=
OR BHNA=nga B>p>f
OR BHAN=levizja e A
OR BAN=
Dhe:
EREBUS=
ARABUS=ku A>E
OROBUS=ku O>E
OR O BU+S=
OR O BO=ku O>U
Pra të dyja kanë rrënjën formuese të njëjtë.
OR BAN
OR BO
Vetë Gjuha shqipe
ERRESIRE=A<>E
ARRASI+RE=RE mbarese
ARRASI=
ARASI=
ARATHI=S<>TH
ARATHI=
OROTHI=O<>A
OR O THY=Y<>I
Kur bëhet kthimi i OR, thyerja-prerja, prishja e ditës dhe ardhja e natës, ndarja e tyre. Shqipja këtu ka përdorur kodin e TH, por mund të ishte dhe D, ose G. TH është me afër fonetikisht dhe kodikisht me S. Duhet të kuptojme që për krijuesit e gjuhës shqipes thyej=ndaj dhe kthy=thy=pas(ba S)
Vjen dhe me një version të dytë por që ka të njëjtin burim formues si:
AR O THY
AR=drita
Ar o thy. Drita është thy. Drita lihet pas të cilen e kemi në një version modern të shqipes pasdite ose mbasdite ne vënd te darkë, ose errësire.
Gjuha Shqipja është cilësuar si gjuhë hyjnore, por unë do të thoja më mirë që gjuha shqipe në fillim ka qënë një gjuhë diellore. Më vone kur dielli, yjet (drita) morën kuptimin për hyjni u bë një gjuhë hyjnore e cila është më e re se gjuha diellore. Krijesat e kësaj gjuhe janë sot shpërndare në qindra gjuhë. Zoti simbolizohet me dritën, ngjyrën e bardhe ndërsa djalli, e keqja, vdekja me ngjyrën e zezë, me mohimin e dritës ate që shqiptarët sot e quajne erresire.
Nga gjitha krahasimet e bëra nga gjuhetaret vetëm gjuhët Armenishte e Vjetër me fjalen per mbrëmje (erek, "mbrëmje"), sanskritisht rajas (rájas, "errësirë, mjegull") dhe røkkr në norvegjisht e vjetër ("muzg") afrohen shumë me kodin ndertimor të gjuhës shqipe.
Te dyja fjalet e greqishtes së lashtë kuptojnë në thelb emrin errësirë.
Robert Beekes për (órphnā) del me përfundimin në përgjithësi, asnjë krahasim nuk është bindës.
Ndersa per Ἔρεβος" Robert Bekes del me pëfundimin qe vjen nga PIE *h₁rgʷ-sno.
Në të gjitha krahasimet e bëra nuk permëndet gjuha shqipe për fjalën e saj errësirë. Gjuha shqipe ka fjalën drekë e cila thjesht hedh poshtë origjinën e PIE për fjalen errësirë e cila sipas gjuhetareve është *h₁rgʷ-sno-, nga *h₁régʷos (“errësira”) ([Ürebo]ς). Një fjalë e parë e gjuhës se parë nuk mendoj se ka qënë ende aq e pjekur ne nivelin e mbaresave të gradës së dytë te formimit gjuhësor të ngjashme me ato të greqishtes së vjetër os, ose të latinishtes us.
Këto fjalë hyjnë në grupin e fjalëve që kanë të bëjnë me rotullimin e diellit, kalimit kohor ditë-natë, e cila lidhet me OR e diellit, e cila në rastin errësirë lidhet me konceptin or+ba. Ne momentin ku rotullimin i diellit ka pikën e tij të humbjes së drites. Janë dy koncepte të gjuhes së parë shqipe OR qe kupton O-ja rotullohet, kthehet dhe foljen *bo(bëj), e cila është u huazua prej latinisht si *bus ose u huazua në greqishten e vjetër si *phnā, kuptohet me transformimet fonetike perkatëse nga bo>ba dhe bo>bu. Më afër formës gramatikore të shqipes së vjeter është greqishtja e vjetër sepse vjen me "ban".
Duket në pamje të parë, sikur dy fjalet kanë ndryshim thelbësor midis tyre.
Nëse do te rindërtojme fjalët para bashkimit do të kishim:
OR PHNA=
OR BHNA=nga B>p>f
OR BHAN=levizja e A
OR BAN=
Dhe:
EREBUS=
ARABUS=ku A>E
OROBUS=ku O>E
OR O BU+S=
OR O BO=ku O>U
Pra të dyja kanë rrënjën formuese të njëjtë.
OR BAN
OR BO
Vetë Gjuha shqipe
ERRESIRE=A<>E
ARRASI+RE=RE mbarese
ARRASI=
ARASI=
ARATHI=S<>TH
ARATHI=
OROTHI=O<>A
OR O THY=Y<>I
Kur bëhet kthimi i OR, thyerja-prerja, prishja e ditës dhe ardhja e natës, ndarja e tyre. Shqipja këtu ka përdorur kodin e TH, por mund të ishte dhe D, ose G. TH është me afër fonetikisht dhe kodikisht me S. Duhet të kuptojme që për krijuesit e gjuhës shqipes thyej=ndaj dhe kthy=thy=pas(ba S)
Vjen dhe me një version të dytë por që ka të njëjtin burim formues si:
AR O THY
AR=drita
Ar o thy. Drita është thy. Drita lihet pas të cilen e kemi në një version modern të shqipes pasdite ose mbasdite ne vënd te darkë, ose errësire.
Gjuha Shqipja është cilësuar si gjuhë hyjnore, por unë do të thoja më mirë që gjuha shqipe në fillim ka qënë një gjuhë diellore. Më vone kur dielli, yjet (drita) morën kuptimin për hyjni u bë një gjuhë hyjnore e cila është më e re se gjuha diellore. Krijesat e kësaj gjuhe janë sot shpërndare në qindra gjuhë. Zoti simbolizohet me dritën, ngjyrën e bardhe ndërsa djalli, e keqja, vdekja me ngjyrën e zezë, me mohimin e dritës ate që shqiptarët sot e quajne erresire.
Nga gjitha krahasimet e bëra nga gjuhetaret vetëm gjuhët Armenishte e Vjetër me fjalen per mbrëmje (erek, "mbrëmje"), sanskritisht rajas (rájas, "errësirë, mjegull") dhe røkkr në norvegjisht e vjetër ("muzg") afrohen shumë me kodin ndertimor të gjuhës shqipe.
Comments
Post a Comment