Vazhdimi i etimologjisë se fjalëve të "greqishtes"
Apoleia - ἀπώλεια
Përkthyer jo shumë saktë nga gjuhëtarët dhe teologët duke e kuptuar si shkatërrim, me shkatërruae, ose për të shkaktuar shkatërrimin e personave, objekteve ose institucioneve.
Etimologjia:
APOLEIA=
ABOLEIA=P>B -IA=mbarese fjaëfomuese
A BO LE
Nga ku kemi
Bo=bëj, me bo
LE=le ose lindur
Por po e përjashtojmë pjesezën "le" nga analiza me qëllim të studimit të rrënjës kryesore të fjalës.
ABOLE=
ABORE=L>R
ABARE=O>A
ABERE=A>E
ABËRE
Ku *bërë eshte forma e foljes *bo e Geg dhe *bërë e gjuhës shqipe.
BO forma e saj e vjetër e parë e bëj.
ABERE është një ndërtim me a-negative perpara formës se foljes bo, bërë në shqipen standarte që ka zhvillimin semantik *prish.
Ndërtimi është njësoj si forma *abiti e sllavishtes me të njëjtin kuptim, etimologjuar prej meje në postet e mëparshme, e cila vërteton që fjala është një huazim në sllavishten kishtare, jo burimore, ku baza është bo>bite e Çamërishtes.
Pra:
abole=abon=abërë=abiti=prish.
Dhe forma rrënjë primordiae është *ABO
Zbërthimi im kodiko-etimologjik nxjerr zbuluar origjinën e fjalëve të ashtuquajtura burimore të sllavishtes. Ato fjalë janë huazime në sllavishten kishtare, ku pothuaj gjithë sllavishtja kishtare është ndërtuar në një mënyrë të tillë, ose më saktë sllavishtja kishtare është një gjuhë e ndërtuar nga fillimi me rrënjë dhe kode të gjuhës shqipe.
APOL ka rrënjë bazë primare kuptimore "prish" ku kjo fjalë është zhvilluar nga shqipja në dhjatën e re. Prish dhe shkatërroj kanë një ndryshim të hollë në përformancat e tyre kuptimore kur ato përdoren si fjalë për përcaktimin e njerëzve në gjuhën shqipe.
Dallimi thjesht duket tek dy fjalitë e mëposhtme:
Ka qenë njeri i mirë por tani është prishur.
Apoleia - ἀπώλεια
Përkthyer jo shumë saktë nga gjuhëtarët dhe teologët duke e kuptuar si shkatërrim, me shkatërruae, ose për të shkaktuar shkatërrimin e personave, objekteve ose institucioneve.
Etimologjia:
APOLEIA=
ABOLEIA=P>B -IA=mbarese fjaëfomuese
A BO LE
Nga ku kemi
Bo=bëj, me bo
LE=le ose lindur
Por po e përjashtojmë pjesezën "le" nga analiza me qëllim të studimit të rrënjës kryesore të fjalës.
ABOLE=
ABORE=L>R
ABARE=O>A
ABERE=A>E
ABËRE
Ku *bërë eshte forma e foljes *bo e Geg dhe *bërë e gjuhës shqipe.
BO forma e saj e vjetër e parë e bëj.
ABERE është një ndërtim me a-negative perpara formës se foljes bo, bërë në shqipen standarte që ka zhvillimin semantik *prish.
Ndërtimi është njësoj si forma *abiti e sllavishtes me të njëjtin kuptim, etimologjuar prej meje në postet e mëparshme, e cila vërteton që fjala është një huazim në sllavishten kishtare, jo burimore, ku baza është bo>bite e Çamërishtes.
Pra:
abole=abon=abërë=abiti=prish.
Dhe forma rrënjë primordiae është *ABO
Zbërthimi im kodiko-etimologjik nxjerr zbuluar origjinën e fjalëve të ashtuquajtura burimore të sllavishtes. Ato fjalë janë huazime në sllavishten kishtare, ku pothuaj gjithë sllavishtja kishtare është ndërtuar në një mënyrë të tillë, ose më saktë sllavishtja kishtare është një gjuhë e ndërtuar nga fillimi me rrënjë dhe kode të gjuhës shqipe.
APOL ka rrënjë bazë primare kuptimore "prish" ku kjo fjalë është zhvilluar nga shqipja në dhjatën e re. Prish dhe shkatërroj kanë një ndryshim të hollë në përformancat e tyre kuptimore kur ato përdoren si fjalë për përcaktimin e njerëzve në gjuhën shqipe.
Dallimi thjesht duket tek dy fjalitë e mëposhtme:
Ka qenë njeri i mirë por tani është prishur.
Ka qenë njeri i mirë por tani është shkatërruar.
Fjalia e dytë nuk mbart të njëjtin mendim me fjalinë e parë, por dhe nuk mbart aspak një mendim të qartë. Fjalia e parë ka një mendim të qartë dhe është shumë shprehëse. Për të thënë të njëjtin mendim në një gjuhë tjetër duhen përdorur të paktën dy fjali.
Por zhvillimi etimologjik, kodik i Apol+ (prish) është më i thelle. Duke njohur formën "apolon-ia" e cila sipas ligjeve të gjuhës mëmë të kësaj fjale ka përfunduar në *Pojan, pa a në fillim dhe me -ian pas *po, dhe format e tjera si Polena, Bolena, tani mund të analizojmë lidhjen origjinore midis tyre dhe të nxjerrim nëse ka një unison semantik midis rrënjëve të këtyre fjalëve.
Transformimi fonetik prej Apolon në Pojan nuk është i lehtë, dhe nuk mund të ndodhi për një ditë, os një vitë, madje as për njëmijë vjetë. Gjuhësia nuk e di këtë saktë por sipas analizës së transformimeve të tilla në gjuhët e shkruara, ndoshta merr më shumë se 2000 vjet.
Ndryshimi është bërë sipas ligjeve të ndryshimeve fonetike të gjuhës shqipe nga *apolon në *pojan ndryshim ky njësoj si gluha me gjuha. Ky ndryshim fonetik është një evidencë që tregon jo vetëm se kujt i përket origjina e emrit por dhe vazhdimësinë historike të përdormit të fjalës nga banorët e zonës së qytetit që flisnin vetëm shqip, ruajtjes së emrit të qytetit deri në ditët tona si Pojan, për një kohë jashtëzakonish të gjatë.
Forma dialektore të termit apolon nuk i gjen në asnjë gjuhë tjetër, kjo thjesht sepse ato gjuhë nuk e kanë pasë fjalë të gjuhës së tye.
Fjala shqipe nuk na vjen me a përpara në shqipen e sotme sepse ndoshta kjo nuk ka qënë ndonjiherë në gjuhën e folur si e tillë për kuptmin pozitiv të fjalës të lidhur ne bërjen, lindjen, pjellorinë, shumëzimin.
Fjala Ἀπόλλων (Apollon) sot ka një kuptim të panjohur, por gjuhëtarët e sotëm thonë megjithëse ndoshta lidhet me rrënjën indo-evropiane *apelo- që do të thotë "forcë".
Rrënja a Apolon është folja *Bo e Gegnishtes me negativen A përpara. Kjo është arsyeja që atyre që u thonë "grekë" sot e lidhën emrin e Apollonit me foljen ἀπόλλυμι (apollymi) që do të thotë "të prishës, shkatërrosh". Por "greqishtja" nuk mund ta shpjegojë dhe gjejë rrënjën e fjalës.
Eshtë një fjalë tjetër në gjuhën shqipe që ka lidhje me këtë grup fjalësh është fjala *pjellë e cila vjen po nga forma *bo e Geg. Format i bo, i bërë zhvillojnë konceptin e bërjes se një jetë njerëzore, ku *birth e anglishtes është shëmbulli më tipik, e cila sjell dhe zhvillimin e fjalës jetë si POL në formë në dialektin jugor të shqipes, që sot e quajnë greqishtja antike.
Dhe vërtetimin e fundit të rrënjës "ABO e bën liëdhza *apó e cila përdoret për të kundërvënë dy fjali, dy pjesë të fjalisë a dy gjymtyrë të një togfjalëshi foljor. Apo vërteton semantikën negative të A përpara PO. Gjithashtu pas apo ajo që shprehet jo vetëm i kundërvihet pjesës para apo, por e prish atë mendim, e zhvlerëson, e mohon.
Fjala "greke" *apoleia përdoret në Dhiatën e Re për të përcaktuar prishjen e personave, objekteve dhe institucioneve. Kur bëhet fjalë për persona të tillë si Juda Iskarioti (Gjoni 17:12) por kuptimin themelor teologët e marrin gabimisht si shkatërrim. Në shqipen e sotme përdoret shprehja ka qënë i mirë por është prishur dhe kuptim është i hapur, i qartë. Prishja e karakterit nuk do thotë mosekzistencë. Pra, fjala në dhjatën e re përdoret për prishjen e njeriut, prishjen shpirtërore, natyrë metaforike kjo vetëm e gjuhës shqipe si prishje e dikujt "bëj që të humbasë vlerën a cilësitë e mira morale" (Mat. 7:13; Rom. 9:22; Hebr. 10:39; Zbul. 17:8, 11).
Duke përjashtuar gjuhën shqipe në interpretimin e Dhiatës së re, teologët dhe përkthyesit nuk e njohin fjalën prish dhe kuptimet e saj në gjuhën shqipe, ata e kuptojnë fjalën Apoleia si "vdekje shpirtërore" jo si "prishje" e personit, kështu flet gjuha metaforike dhe poetike shqipe, prandaj nuk e kuptoinë natyrën e kësaj prishjeje dhe e cilësojnë si "vdekje shpirtërore", ndërsa nëse është ekzistencë apo mosekzistencë e kuptojnë atë si të pathënë në dhjatën e re, të papërcaktuar.
Pra, apoleia, prishja e një personi nuk kupton asgjësimin fizik të tij.
Juda Iskarioti, Gjoni 17:12
Antikrishti, 2 Thes. 2:3
Doktrina që mallkojnë (shkatërrojnë), 2 Pjet. 2:1
Vdekja fizike dhe/ose shpirtërore, Veprat e Apostujve 8:20; Phil. 1:28; 3:19; 1 Tim. 6:9; 2 Kafshe shtëpiake. 2:3; 2 Kafshe shtëpiake. 3:7, 16
Diçka e humbur (parfum), Mat. 26:8; Marku 14:4,
Vdekja shpirtërore, Mat. 7:13; rom. 9:22; Heb. 10:39; Zbul. 17:8, 11
Fjalia e dytë nuk mbart të njëjtin mendim me fjalinë e parë, por dhe nuk mbart aspak një mendim të qartë. Fjalia e parë ka një mendim të qartë dhe është shumë shprehëse. Për të thënë të njëjtin mendim në një gjuhë tjetër duhen përdorur të paktën dy fjali.
Por zhvillimi etimologjik, kodik i Apol+ (prish) është më i thelle. Duke njohur formën "apolon-ia" e cila sipas ligjeve të gjuhës mëmë të kësaj fjale ka përfunduar në *Pojan, pa a në fillim dhe me -ian pas *po, dhe format e tjera si Polena, Bolena, tani mund të analizojmë lidhjen origjinore midis tyre dhe të nxjerrim nëse ka një unison semantik midis rrënjëve të këtyre fjalëve.
Transformimi fonetik prej Apolon në Pojan nuk është i lehtë, dhe nuk mund të ndodhi për një ditë, os një vitë, madje as për njëmijë vjetë. Gjuhësia nuk e di këtë saktë por sipas analizës së transformimeve të tilla në gjuhët e shkruara, ndoshta merr më shumë se 2000 vjet.
Ndryshimi është bërë sipas ligjeve të ndryshimeve fonetike të gjuhës shqipe nga *apolon në *pojan ndryshim ky njësoj si gluha me gjuha. Ky ndryshim fonetik është një evidencë që tregon jo vetëm se kujt i përket origjina e emrit por dhe vazhdimësinë historike të përdormit të fjalës nga banorët e zonës së qytetit që flisnin vetëm shqip, ruajtjes së emrit të qytetit deri në ditët tona si Pojan, për një kohë jashtëzakonish të gjatë.
Forma dialektore të termit apolon nuk i gjen në asnjë gjuhë tjetër, kjo thjesht sepse ato gjuhë nuk e kanë pasë fjalë të gjuhës së tye.
Fjala shqipe nuk na vjen me a përpara në shqipen e sotme sepse ndoshta kjo nuk ka qënë ndonjiherë në gjuhën e folur si e tillë për kuptmin pozitiv të fjalës të lidhur ne bërjen, lindjen, pjellorinë, shumëzimin.
Fjala Ἀπόλλων (Apollon) sot ka një kuptim të panjohur, por gjuhëtarët e sotëm thonë megjithëse ndoshta lidhet me rrënjën indo-evropiane *apelo- që do të thotë "forcë".
Rrënja a Apolon është folja *Bo e Gegnishtes me negativen A përpara. Kjo është arsyeja që atyre që u thonë "grekë" sot e lidhën emrin e Apollonit me foljen ἀπόλλυμι (apollymi) që do të thotë "të prishës, shkatërrosh". Por "greqishtja" nuk mund ta shpjegojë dhe gjejë rrënjën e fjalës.
Eshtë një fjalë tjetër në gjuhën shqipe që ka lidhje me këtë grup fjalësh është fjala *pjellë e cila vjen po nga forma *bo e Geg. Format i bo, i bërë zhvillojnë konceptin e bërjes se një jetë njerëzore, ku *birth e anglishtes është shëmbulli më tipik, e cila sjell dhe zhvillimin e fjalës jetë si POL në formë në dialektin jugor të shqipes, që sot e quajnë greqishtja antike.
Dhe vërtetimin e fundit të rrënjës "ABO e bën liëdhza *apó e cila përdoret për të kundërvënë dy fjali, dy pjesë të fjalisë a dy gjymtyrë të një togfjalëshi foljor. Apo vërteton semantikën negative të A përpara PO. Gjithashtu pas apo ajo që shprehet jo vetëm i kundërvihet pjesës para apo, por e prish atë mendim, e zhvlerëson, e mohon.
Fjala "greke" *apoleia përdoret në Dhiatën e Re për të përcaktuar prishjen e personave, objekteve dhe institucioneve. Kur bëhet fjalë për persona të tillë si Juda Iskarioti (Gjoni 17:12) por kuptimin themelor teologët e marrin gabimisht si shkatërrim. Në shqipen e sotme përdoret shprehja ka qënë i mirë por është prishur dhe kuptim është i hapur, i qartë. Prishja e karakterit nuk do thotë mosekzistencë. Pra, fjala në dhjatën e re përdoret për prishjen e njeriut, prishjen shpirtërore, natyrë metaforike kjo vetëm e gjuhës shqipe si prishje e dikujt "bëj që të humbasë vlerën a cilësitë e mira morale" (Mat. 7:13; Rom. 9:22; Hebr. 10:39; Zbul. 17:8, 11).
Duke përjashtuar gjuhën shqipe në interpretimin e Dhiatës së re, teologët dhe përkthyesit nuk e njohin fjalën prish dhe kuptimet e saj në gjuhën shqipe, ata e kuptojnë fjalën Apoleia si "vdekje shpirtërore" jo si "prishje" e personit, kështu flet gjuha metaforike dhe poetike shqipe, prandaj nuk e kuptoinë natyrën e kësaj prishjeje dhe e cilësojnë si "vdekje shpirtërore", ndërsa nëse është ekzistencë apo mosekzistencë e kuptojnë atë si të pathënë në dhjatën e re, të papërcaktuar.
Pra, apoleia, prishja e një personi nuk kupton asgjësimin fizik të tij.
Juda Iskarioti, Gjoni 17:12
Antikrishti, 2 Thes. 2:3
Doktrina që mallkojnë (shkatërrojnë), 2 Pjet. 2:1
Vdekja fizike dhe/ose shpirtërore, Veprat e Apostujve 8:20; Phil. 1:28; 3:19; 1 Tim. 6:9; 2 Kafshe shtëpiake. 2:3; 2 Kafshe shtëpiake. 3:7, 16
Diçka e humbur (parfum), Mat. 26:8; Marku 14:4,
Vdekja shpirtërore, Mat. 7:13; rom. 9:22; Heb. 10:39; Zbul. 17:8, 11
Comments
Post a Comment