Shumë shqiptare nuk u besojne kodeve të mia. Madje ata që mendojne se e njohin gjuhën shqipe me shumë nga të tjerët ata janë me mosbesuesit.
Kur kam shpjeguar kodin S në një nga dimensionet e tij shpreh atë që nuk shihet dot prej prej vetë nje një njeriu në trupin e tij kam ndjekur reagimin e njohsëve te thellë të gjuhës shqipe. Asnjë reagim prej tyre. Nga kjo kam kuptuar që kodet e gjuhës shqipe të zbuluar prej meje shkojnë përtej (kodi i pertej është S-ja) njohjes së gjuhës prej tyre, dhe shkallën se njohjes që gjuhësia e sotme ka për gjuhën.
Kjo bie krejt në kundërshtim me teoritë e sotme gjuhësore ku kryesorja është ajo e zvicerianit Ferdinand de Saussure, gjuhëtar që partizanet e huazimeve të gjuhës shqipe e citojne kur sulmojnë ata që thonë te kundërtën për huazimet e gjuhës shqipe.
Dhe më tej gjatë viteve jam perpjektur të gjej arsyet e mospranimit të shikimit kodik të gjuhës për të gjet origjinën e gjuhës dhe si gjuha është ndërtuar, jashtë shikimit miopik si morfologji, sintakse, etimologi, sematike, e te tjera ndarje, me termat, ndarjet dhe nivelet njohjes së gjuhës nga njerëzit moderne.
Kjo vjen me shumë nga një shikim i tepër cunguar i gjuhës njerëzore, e parë vetëm sipas teorive të gabuara gjuhësore se çfarë është gjuha ku baza e tyre eshtë gjetja e origjinës së fjalëve vetëm brenda gjuhës duke krahasuar vetëm fjalët midis tyre, por duke u bazuar në ndërtimin e saj apriori (futja kot) e cila nga ana tjetër e bën gjuhesine sotme një jo shkencë.
Dhe njerëzit e parë e kane vrojtuar mirë ndërtimitn e njeriut dhe kafshëve ku sytë nuk mund të shohin një pjesë të trupit tone.
Sytë tanë mund të zbulojnë një objekt kur drita e emetuar nga objekti godet retinën tonë. Drita e diellit dhe dites udhëton në një vijë të drejtë, prandaj quhen diell/dite/dritë nga simboli I "I"-se. Ne kemi një fushë të kufizuar shikimi, e cila na kufizon të shohim vetëm gjërat që janë para syve tanë. Nëse arrijmë të bëjmë që drita nga objekti pas nesh të arrijë tek sytë tanë atëherë mund ta shohim shpinen tone, por kjo nuk ndodh sepse ne nuk kemi dy sy pas kokës.
Ne nuk mund të shohim objekte pas nesh, sepse nuk kemi sy pas koke nga mbi të cilin do të drejtohet drita. Këndvështrimi ynë i vetëm është shtegu i rrethuar nga gropa e syrit dhe sasia e këndit të reflektimit të dritës në sy që na jep rrezen e shikimit.
Prandaj është sy. y=I eshte drita (syri) dhe S pjesa e pasme e tij, shtegu i rrethuar nga gropa e syrit, fjalë me ndërtim piktogramik. Mos shikim eshte e kundërta YS, ose IS e cila ka perfuanduar AS ne shqip.
A ka lidhje kjo me gjuhën?
Po, ka, dhe ka shumë lidhje.
Dy janë kodet për konceptin pas:
1) Kodi i S si "bo S" ndërtuar me foljen ndihmese të Geg Bo(bëj), ku b ka perfunduar si p në shumë gjuhë bija të gjuhës shqipe dhe S në TH, T, Z. Kodi S tregon një ndarje në dy pjesë të cilat simbolizojne pjesën përpara dhe pas të trupit tonë.
2) Kodi i D, si 'bo D' simbolizon gjithashtu një ndarje, gjysmën e trupit tone që ndodhë jashtë shikimit të syrit. Kodi ndihmës përsëri është folja "bo" e Geg. Transformimet fonetike te D janë më së shumti T në gjuhët e sotme të PIE.
Vertetimi i këtyre kodeve janë me qindra fjalë të gjuhëve PIE.
Fjalët origjinale shqipe për këtë koncept janë:
-pas
-mbas
-përmbas
Fjalë tjetër me te njetin kutpim në shqip është:
-prapa, por e cila mendoj vjen nga një rrenjë tjetër, një kombinim :
PAPARA=
Kur kam shpjeguar kodin S në një nga dimensionet e tij shpreh atë që nuk shihet dot prej prej vetë nje një njeriu në trupin e tij kam ndjekur reagimin e njohsëve te thellë të gjuhës shqipe. Asnjë reagim prej tyre. Nga kjo kam kuptuar që kodet e gjuhës shqipe të zbuluar prej meje shkojnë përtej (kodi i pertej është S-ja) njohjes së gjuhës prej tyre, dhe shkallën se njohjes që gjuhësia e sotme ka për gjuhën.
Kjo bie krejt në kundërshtim me teoritë e sotme gjuhësore ku kryesorja është ajo e zvicerianit Ferdinand de Saussure, gjuhëtar që partizanet e huazimeve të gjuhës shqipe e citojne kur sulmojnë ata që thonë te kundërtën për huazimet e gjuhës shqipe.
Dhe më tej gjatë viteve jam perpjektur të gjej arsyet e mospranimit të shikimit kodik të gjuhës për të gjet origjinën e gjuhës dhe si gjuha është ndërtuar, jashtë shikimit miopik si morfologji, sintakse, etimologi, sematike, e te tjera ndarje, me termat, ndarjet dhe nivelet njohjes së gjuhës nga njerëzit moderne.
Kjo vjen me shumë nga një shikim i tepër cunguar i gjuhës njerëzore, e parë vetëm sipas teorive të gabuara gjuhësore se çfarë është gjuha ku baza e tyre eshtë gjetja e origjinës së fjalëve vetëm brenda gjuhës duke krahasuar vetëm fjalët midis tyre, por duke u bazuar në ndërtimin e saj apriori (futja kot) e cila nga ana tjetër e bën gjuhesine sotme një jo shkencë.
Dhe njerëzit e parë e kane vrojtuar mirë ndërtimitn e njeriut dhe kafshëve ku sytë nuk mund të shohin një pjesë të trupit tone.
Sytë tanë mund të zbulojnë një objekt kur drita e emetuar nga objekti godet retinën tonë. Drita e diellit dhe dites udhëton në një vijë të drejtë, prandaj quhen diell/dite/dritë nga simboli I "I"-se. Ne kemi një fushë të kufizuar shikimi, e cila na kufizon të shohim vetëm gjërat që janë para syve tanë. Nëse arrijmë të bëjmë që drita nga objekti pas nesh të arrijë tek sytë tanë atëherë mund ta shohim shpinen tone, por kjo nuk ndodh sepse ne nuk kemi dy sy pas kokës.
Ne nuk mund të shohim objekte pas nesh, sepse nuk kemi sy pas koke nga mbi të cilin do të drejtohet drita. Këndvështrimi ynë i vetëm është shtegu i rrethuar nga gropa e syrit dhe sasia e këndit të reflektimit të dritës në sy që na jep rrezen e shikimit.
Prandaj është sy. y=I eshte drita (syri) dhe S pjesa e pasme e tij, shtegu i rrethuar nga gropa e syrit, fjalë me ndërtim piktogramik. Mos shikim eshte e kundërta YS, ose IS e cila ka perfuanduar AS ne shqip.
A ka lidhje kjo me gjuhën?
Po, ka, dhe ka shumë lidhje.
Dy janë kodet për konceptin pas:
1) Kodi i S si "bo S" ndërtuar me foljen ndihmese të Geg Bo(bëj), ku b ka perfunduar si p në shumë gjuhë bija të gjuhës shqipe dhe S në TH, T, Z. Kodi S tregon një ndarje në dy pjesë të cilat simbolizojne pjesën përpara dhe pas të trupit tonë.
2) Kodi i D, si 'bo D' simbolizon gjithashtu një ndarje, gjysmën e trupit tone që ndodhë jashtë shikimit të syrit. Kodi ndihmës përsëri është folja "bo" e Geg. Transformimet fonetike te D janë më së shumti T në gjuhët e sotme të PIE.
Vertetimi i këtyre kodeve janë me qindra fjalë të gjuhëve PIE.
Fjalët origjinale shqipe për këtë koncept janë:
-pas
-mbas
-përmbas
Fjalë tjetër me te njetin kutpim në shqip është:
-prapa, por e cila mendoj vjen nga një rrenjë tjetër, një kombinim :
PAPARA=
PA PARA=pa parë, ose pa si negative e para
PRAPA si rtc
Prapa nuk ka të njëjtin kod dhe burim me pas edhe pse duken pak a shumë të njëjta në formë, veti krijuese vetëm e gjuhës shqipe kjo.
Para është ajo që shikohet, bëhet e parë, ndërsa pas është ajo qe nuk shikohet eshtë pas por është edhe *s'pa=pa para= pa parë=nuk shihet" ku fjalë të ndryshme positive dhe negative të nje krijimi si para, pa, pas, s'pa, ato kodi i lidh tepër sematikisht me njëra tjetrën shumë afër origjinës primordiale formuese të tyre
Metoda primitive e gjetjes së origjinës dhe mosnjohja e metodës sime kodike sjell mosnjohjen dhe mospranimin e fjalës primordiale *sy si fjale rrënje për shikimin në gjuhët europiane. Kjo sjell përshëmbull mos gjetjen e origjinës së fjales iris që ka lidhje me membranën e syrit, ose sirit në Çamërisht që e shpjegojnë nga latinishtja iris (shumës irides) "iris i syrit
Dhe me poshtë llogjika me bazë të gabuar metodike sjell kaosin si:
bimë irisit; ylber", nga greqishtja iris (gjinore iridos) "një ylber;" gjithashtu "bimë iris" dhe "iris i syrit"
Por gjuhëtarët e theksojnë që është një fjalë me origjinë të pasigurt, shënje pozitive kjo për të ardhmen e etimologjisë.
Dhe fund gabimet e metodës përfundojnë me atë që *iris rrjedh tradicionalisht nga rrënja PIE *wei- "të përkulem, të kthesh, të përdredhësh".
Natyrisht syri nga sy u bë syri dhe siri në një kohë të mevonshme kur shtohet numri i fjalëve në gjuhe bëhet ndryshim jo rrënjesor i fjalëve të para për t'u bërë dallimi midis tyre, por edhe ne këtë rast per shquarja e emrit ne shqip është perdorur R për shkak të formës rethore që ka syri. Shqipja i ka dy format brenda saj. Pra *iris nuk ka të bëjë me përkuljen, kthimin dhe përdredhjen por me R me të njëjtin kod që ka fjala syri dhe siri në gjuhën shqipe.
Metoda ime e gjen thjesht origjinën e kësaj fjale , iris është thjeshte anagrama e fjalës siri të Çamërishtes, ndoshta një ndërtim i ndërgjegjshem i fjalës prej gjuhës shqipe.
Kodi i bashkon gjithë gjuhët e Europës në një gjuhë të parë piktogramike me bazë I, kur alfabeti nuk ishte zhvilluar si nji shkrues i tingujve te fjalëve. Gjithë gjuhët e Europës kanë një evidencë të mjaftueshme të krijimit të fjalëve bazuar në shkrimin piktogramik shumë kohë më parë alfabetit grek dhe latin.
-Vazhdon-
PRAPA si rtc
Prapa nuk ka të njëjtin kod dhe burim me pas edhe pse duken pak a shumë të njëjta në formë, veti krijuese vetëm e gjuhës shqipe kjo.
Para është ajo që shikohet, bëhet e parë, ndërsa pas është ajo qe nuk shikohet eshtë pas por është edhe *s'pa=pa para= pa parë=nuk shihet" ku fjalë të ndryshme positive dhe negative të nje krijimi si para, pa, pas, s'pa, ato kodi i lidh tepër sematikisht me njëra tjetrën shumë afër origjinës primordiale formuese të tyre
Metoda primitive e gjetjes së origjinës dhe mosnjohja e metodës sime kodike sjell mosnjohjen dhe mospranimin e fjalës primordiale *sy si fjale rrënje për shikimin në gjuhët europiane. Kjo sjell përshëmbull mos gjetjen e origjinës së fjales iris që ka lidhje me membranën e syrit, ose sirit në Çamërisht që e shpjegojnë nga latinishtja iris (shumës irides) "iris i syrit
Dhe me poshtë llogjika me bazë të gabuar metodike sjell kaosin si:
bimë irisit; ylber", nga greqishtja iris (gjinore iridos) "një ylber;" gjithashtu "bimë iris" dhe "iris i syrit"
Por gjuhëtarët e theksojnë që është një fjalë me origjinë të pasigurt, shënje pozitive kjo për të ardhmen e etimologjisë.
Dhe fund gabimet e metodës përfundojnë me atë që *iris rrjedh tradicionalisht nga rrënja PIE *wei- "të përkulem, të kthesh, të përdredhësh".
Natyrisht syri nga sy u bë syri dhe siri në një kohë të mevonshme kur shtohet numri i fjalëve në gjuhe bëhet ndryshim jo rrënjesor i fjalëve të para për t'u bërë dallimi midis tyre, por edhe ne këtë rast per shquarja e emrit ne shqip është perdorur R për shkak të formës rethore që ka syri. Shqipja i ka dy format brenda saj. Pra *iris nuk ka të bëjë me përkuljen, kthimin dhe përdredhjen por me R me të njëjtin kod që ka fjala syri dhe siri në gjuhën shqipe.
Metoda ime e gjen thjesht origjinën e kësaj fjale , iris është thjeshte anagrama e fjalës siri të Çamërishtes, ndoshta një ndërtim i ndërgjegjshem i fjalës prej gjuhës shqipe.
Kodi i bashkon gjithë gjuhët e Europës në një gjuhë të parë piktogramike me bazë I, kur alfabeti nuk ishte zhvilluar si nji shkrues i tingujve te fjalëve. Gjithë gjuhët e Europës kanë një evidencë të mjaftueshme të krijimit të fjalëve bazuar në shkrimin piktogramik shumë kohë më parë alfabetit grek dhe latin.
-Vazhdon-
Comments
Post a Comment