Kuptimi dhe origjina e fjalës eternity/përjetësi
përjetësí,-a emër i gjinisë femërore; të qenët i përjetshëm: në përjetësi për tërë jetën e jetës, përgjithnjë.
Pse gjuha shqipe ishte e vetmja gjuhë që flitej dhe shkruhej dy mijë vjet më parë?
Sot gabimisht themi gjuhe greke dhe latine sepse nuk e kuptojmë origjinën e fjalëve që janë shkruar.
Emrat që u kemi vënë sot gjuhëve dhe kulturave janë emra që njerëzit e arsimuar të dy shekujve të fundit i kanë vënë për të mbuluar injorancën e tyre, mosnjohjen e gjuhës së vërtetë.
Ata ende nuk e dinë pse Kronos është Kronos. Ata që shkruanin para 2 mijë viteve kishin tre fjalë për të treguar kohën: chronos, aiòn dhe kairòs. Kronos dhe kairos vijnë nga koncepti rrethor që kam shpjeguar në kode. Kodet O dhe R.
Ndërsa ioni është linear, nuk ka R në të. Vetëm shqipja ka ende kodionin aion në fjalën e saj jet(e), që është një koncept ia (ia>ie). I-ja kur zgjatet si zanore kthehet në j.
Gjuha shqipe të jep mundësinë e një rrugëtimi arkeo-gjuhësor në gjuhën e lashtë, gjuhën shqipe e cila konceptin e krijimit të fjalëve e arriti përmes krijimit të ideogrameve-kodeve nëpërmjet simboleve që sot i quajmë shkronja.
Në mendimin e sotëm modern, kjo ende nuk njihet për shkak të nivelit shumë të ulët të shqipfolësve që janë indoktrinuar nga ideologjia sllavo-komuniste dhe nga jo-shkenca e quajtur etimologji në përgjithësi.
Cilësia e të qënit i përjetshëm te parët tanë e kanë zgjidhur nëpërmjet kodeve të shkencës që sot e quajmë matematikë.
Siç e kam thënë zanorja i, ka qënë njëkohesisht numri një dhe këtë e kemi të ruajtur per meritë të Gegnishtes pothuaj të paprekur për dy mije vjetët e fundit.
I-ja shpjegon fillimin e jetës, lindjen, filizin e bimës, që injoranca gjuhësore e quan huazim nga turqishtja, birin, bijen.
Pra, një njeri, send apo bimë në lindjen e tij/saj. Pse vura fjalën send?
Sepse dhe materia ka një i të saj.
Por objektet gjuhësore nuk qëndrojne gjithmone në i-në e tyre, në numrin një. Ato rriten si rriten edhe numrat, por me kodet e gjuhës, me "numrat" e gjuhës te cilat janë tinguj-shkronjat.
Numrat e gjuhës në këtë drejtim janë si e kam shkruar në postet e tjera O-ja, R-ja.
Bashkë të tria IOR do të thonë “fillon rotullimi i O-se” që eshte një kodik variabël kur në shumicen e rasteve është vetë objekti qe kodifikohet.
Jeta pas momentit i një të lindjes është një RO e cila është tek kronos por e lidhur jo me i-në por me kodin tjetër të shqpies Kry-fillim e cila gjithashtu është e ruajt për meritë të Geg.
Të tre elementet sëbashku mblidhen si
IRO
ose
KRIO
Pozicionet e tinguj-shkronjave nuk kanë rëndësi.
Dhe fundi i jetës per njeriun është me kodin kuptimor O-ja eshte bërë e plote, e ka mbaruar ciklin e saj jetësor dhe kodin e Z-se, e cila simbolizon zënien e O-se, mbylljen e saj. Zënia e I-së simbolizon fillimin, zënia e O simbolizon mbarimin e ciklit. Kur është bimë, frut piqet kur është njeri plaket, dhe vdes.
Kronos i ka dy kodet fillim dhe rro e cila ne shqip eshte në shume fjalë të ndryshme por që kanë në thelb kuptimin simbolikë të IOR ose KRIO.
Latinishtja e mori dhe e përpunoi kodin si
*aeternitates, aeternitas emërore, dhe aeternus qe kuptojnë "i/të përhershëm".
Në aeternitates është përfshirë dhe një kod tjetër i shqipes TANA i shëndruar në Tërë në jug e cila kupton te gjitha.
Fjala latinishtd rindertohet kodikisht si
A-E-TER-NI-T-AT-es
Qe kupton me mendimin e tyre nga shqipja:
TER=tëra
NI=një
AT=atë
Es ëshë mbaresa është, isht, usht, osht.
Kuptimi E TERA NE NJE ESHTE, qendron gjithjmonë në një, momentin i, vetëm në fillim. Pra thelbi ëshë kuptimit eshte “nuk ndryshon”, Ku "NI" mbart rrenjen kryesore mendimore.
E ngatërrojne kodin/mendimin me *aeviternus "e moshës së madhe", nga aevum "moshë" por në atë fjale mungon njishi kodi NI, e cila është zëvëndësuar nga siboli V e cila është një kod më vete. Moshë është fjal-kod e saktë dhe mumd të lidhet tepër lehtë etimologjikisht me fjalën mush (mbush) të Geg.
Ndërsa anglishtja e vjetër fjal *ecnisse e jep hapur kodi e njishit te Geg si "ke njish e" me mbaresën e vjeter Gege a(e) qe kupton është.
Pra, si përfundim:
Eternity e anglishtes dhe fjala e Latinishes kane kodin e pastër të gjuhës shqipe
E-TER-NI dhe E TERA NE NJE ESHTE është kodi mendim-formues. Në Gegënisht ky kod do formonte edhe
E TAN I AS dhe në Çamërisht TANIA të cilat ka dhanë në fjalët:
NJITASH dhe TANI të shqipes.
përjetësí,-a emër i gjinisë femërore; të qenët i përjetshëm: në përjetësi për tërë jetën e jetës, përgjithnjë.
Pse gjuha shqipe ishte e vetmja gjuhë që flitej dhe shkruhej dy mijë vjet më parë?
Sot gabimisht themi gjuhe greke dhe latine sepse nuk e kuptojmë origjinën e fjalëve që janë shkruar.
Emrat që u kemi vënë sot gjuhëve dhe kulturave janë emra që njerëzit e arsimuar të dy shekujve të fundit i kanë vënë për të mbuluar injorancën e tyre, mosnjohjen e gjuhës së vërtetë.
Ata ende nuk e dinë pse Kronos është Kronos. Ata që shkruanin para 2 mijë viteve kishin tre fjalë për të treguar kohën: chronos, aiòn dhe kairòs. Kronos dhe kairos vijnë nga koncepti rrethor që kam shpjeguar në kode. Kodet O dhe R.
Ndërsa ioni është linear, nuk ka R në të. Vetëm shqipja ka ende kodionin aion në fjalën e saj jet(e), që është një koncept ia (ia>ie). I-ja kur zgjatet si zanore kthehet në j.
Gjuha shqipe të jep mundësinë e një rrugëtimi arkeo-gjuhësor në gjuhën e lashtë, gjuhën shqipe e cila konceptin e krijimit të fjalëve e arriti përmes krijimit të ideogrameve-kodeve nëpërmjet simboleve që sot i quajmë shkronja.
Në mendimin e sotëm modern, kjo ende nuk njihet për shkak të nivelit shumë të ulët të shqipfolësve që janë indoktrinuar nga ideologjia sllavo-komuniste dhe nga jo-shkenca e quajtur etimologji në përgjithësi.
Cilësia e të qënit i përjetshëm te parët tanë e kanë zgjidhur nëpërmjet kodeve të shkencës që sot e quajmë matematikë.
Siç e kam thënë zanorja i, ka qënë njëkohesisht numri një dhe këtë e kemi të ruajtur per meritë të Gegnishtes pothuaj të paprekur për dy mije vjetët e fundit.
I-ja shpjegon fillimin e jetës, lindjen, filizin e bimës, që injoranca gjuhësore e quan huazim nga turqishtja, birin, bijen.
Pra, një njeri, send apo bimë në lindjen e tij/saj. Pse vura fjalën send?
Sepse dhe materia ka një i të saj.
Por objektet gjuhësore nuk qëndrojne gjithmone në i-në e tyre, në numrin një. Ato rriten si rriten edhe numrat, por me kodet e gjuhës, me "numrat" e gjuhës te cilat janë tinguj-shkronjat.
Numrat e gjuhës në këtë drejtim janë si e kam shkruar në postet e tjera O-ja, R-ja.
Bashkë të tria IOR do të thonë “fillon rotullimi i O-se” që eshte një kodik variabël kur në shumicen e rasteve është vetë objekti qe kodifikohet.
Jeta pas momentit i një të lindjes është një RO e cila është tek kronos por e lidhur jo me i-në por me kodin tjetër të shqpies Kry-fillim e cila gjithashtu është e ruajt për meritë të Geg.
Të tre elementet sëbashku mblidhen si
IRO
ose
KRIO
Pozicionet e tinguj-shkronjave nuk kanë rëndësi.
Dhe fundi i jetës per njeriun është me kodin kuptimor O-ja eshte bërë e plote, e ka mbaruar ciklin e saj jetësor dhe kodin e Z-se, e cila simbolizon zënien e O-se, mbylljen e saj. Zënia e I-së simbolizon fillimin, zënia e O simbolizon mbarimin e ciklit. Kur është bimë, frut piqet kur është njeri plaket, dhe vdes.
Kronos i ka dy kodet fillim dhe rro e cila ne shqip eshte në shume fjalë të ndryshme por që kanë në thelb kuptimin simbolikë të IOR ose KRIO.
Latinishtja e mori dhe e përpunoi kodin si
*aeternitates, aeternitas emërore, dhe aeternus qe kuptojnë "i/të përhershëm".
Në aeternitates është përfshirë dhe një kod tjetër i shqipes TANA i shëndruar në Tërë në jug e cila kupton te gjitha.
Fjala latinishtd rindertohet kodikisht si
A-E-TER-NI-T-AT-es
Qe kupton me mendimin e tyre nga shqipja:
TER=tëra
NI=një
AT=atë
Es ëshë mbaresa është, isht, usht, osht.
Kuptimi E TERA NE NJE ESHTE, qendron gjithjmonë në një, momentin i, vetëm në fillim. Pra thelbi ëshë kuptimit eshte “nuk ndryshon”, Ku "NI" mbart rrenjen kryesore mendimore.
E ngatërrojne kodin/mendimin me *aeviternus "e moshës së madhe", nga aevum "moshë" por në atë fjale mungon njishi kodi NI, e cila është zëvëndësuar nga siboli V e cila është një kod më vete. Moshë është fjal-kod e saktë dhe mumd të lidhet tepër lehtë etimologjikisht me fjalën mush (mbush) të Geg.
Ndërsa anglishtja e vjetër fjal *ecnisse e jep hapur kodi e njishit te Geg si "ke njish e" me mbaresën e vjeter Gege a(e) qe kupton është.
Pra, si përfundim:
Eternity e anglishtes dhe fjala e Latinishes kane kodin e pastër të gjuhës shqipe
E-TER-NI dhe E TERA NE NJE ESHTE është kodi mendim-formues. Në Gegënisht ky kod do formonte edhe
E TAN I AS dhe në Çamërisht TANIA të cilat ka dhanë në fjalët:
NJITASH dhe TANI të shqipes.
Origjina e gjuhës së parë ekziston vetëm në gjuhen shqipe ku dhe konceptin tani ka lidhje me konceptin përjetësi. Koncepti tani ka lidhje kuptimore me përjetësi, TANI nuk ka të shkuar dhe nuk ka të ardhme E TANA I, TANIA dhe TANI, por kodikisht nuk përjashton kodin e lindjes I e cila është tek të tre fjalët eshqipes, te cila jo më kot kanë të njëtin kuptim.
Comments
Post a Comment