Kodet e gjuhës shqipe.
Jo etimologji. Unë i quaj kodeksi i gjuhës Shqipe.
Sole/diell i italishtes ka një kopje të kodit gola/goja të gjuhës shqipe.
Të dy fjalet kanë kuptime të ndryshme ndërsa kodi ndërtimor gjuhësor është i njëjtë.
Nuk është rastësi. Fjala Sole ka një ndërtim shumë inteligjent nga njerëz që kishin zotëruar tashmë kodet e gjuhës shqipe.
Gola/goja e gjuhës shqipe është shumë e vjetër, ndërsa Sole e italishtes është një fjalë shumë e re.
Cilat janë kodet e shqipes që fshihen në keto fjalë?
Goja është një piktogram i ndërlikuar G dhe O.
Shkronja në formën e 8-të të gjuhës etruske është keqkuptuar si F. Ndërsa C-ja e gjuhës etruske është keqkuptuar si G.
C-ja ka qenë C-ja, si C-ja e gjuhës shqipe dhe është kod, C-ja vete është Cope e O-se, prandaj ka CO BE për fjalën Cope. Ndërsa C me bisht në fund është edhe kodi i "Ç", është një çarje e O, prandjaj kemi vijën në fund të C e cila simbolizon grisjen,çarje e O-së në copa, por në këtë rast kemi një veprim te vullnetshem, veprim te dhunshëm, prandaj copezo tingellon më e butë se ça semantikisht, por copëzoj është e barabartë me foljen "me ça" matematikisht.
Ku janë kodet e gjuhës shqipe?
G-piktogram i dy O-ve të gojës. Dy O të ngjitura ne një G
O pjesë përbërëse të gojës, pjesa e sipërme, e poshtme dhe ballore. Pjesa e përparme kur hapet goja është një O.
Goja lëviz, ajo lëviz nga veprimi ynë i vullnetshëm. Lëviz për të ngrënë, lëviz për të folur. Kur fillon lëvizja e O-së së gojës kemi me ngron, por kemi edhe foljen fol, që në kodin shqip do të thotë se O-ja fillon të lëvizë, fillon lëvizja e O-së. Lëvizjet e gojës gjatë ngronies dhe gjatë të folurit kanë specifikat e tyre, të cilat përbëjne dy lloj levizjesh të ndryshme, në ngrënie është levizje pak a shumë rotulluese e gojës dhe folje është një lloj lëvizje në drejtmet poshtë larte dhe para-mbrapa në bashkëveprim me gjuhën, gluhën e cila lëviz gjithadhtu, është e ngjitur në golë prandaj ka G dhe lëviz prandaj ka L.
Sole/Dielli i italishtes.
Lëvizja ne forme S tregon levizje në pamje të dukshme dhe të padukshme, lëvizja në formë S që bën dielli, kur del nga horizonti është i dukshem dhe kur hyn përsëri në horizont nuk duket. S simbolizon kalimin nga dukje në mos-dukje, nga përpara në mbrapa. Pas është be S, nuk duket, prandaj kemi edhe spinën, S bën. Prandaj kemi edhe kthimin e kuptimt të fjalës në të kundërt përmes S.
O-piktogrami i diellit. Dielli është një O ashtu si goja.
L-kodi i lëvizjes. Dielli lëviz në vetvete ashtu si goja. por në një ëvizje me specifike më tepër të natyrës rethore.
Dhe më poshtë mund te lexoni etimologjitë e dobëta dhe qesharake të gjuhës së madhërishme Latine nga gluhëtarët e sotëm:
Etimologjia e fjalës "Sole"
Termi "Sole" rrjedh nga latinishtja sol, solis, e cila nga ana tjetër rrjedh nga sanskritishtja सऊरयअस (sûryas, fillimisht *svaryas), rrënja e së cilës svar- do të thotë të shkëlqesh. Nga e njëjta rrënjë rrjedh edhe mbiemri grek σείριος (séirios; fillimisht σϝείριος, swéirios), që shkëlqen; ky mbiemër, sidomos në formën e tij të personifikuar ὁ Σείριος (ho Séirios, që do të thotë Ai që shkëlqen), ishte një nga epitetet e Diellit, veçanërisht në fushën poetike-letrare....
.jpeg)
Jo etimologji. Unë i quaj kodeksi i gjuhës Shqipe.
Sole/diell i italishtes ka një kopje të kodit gola/goja të gjuhës shqipe.
Të dy fjalet kanë kuptime të ndryshme ndërsa kodi ndërtimor gjuhësor është i njëjtë.
Nuk është rastësi. Fjala Sole ka një ndërtim shumë inteligjent nga njerëz që kishin zotëruar tashmë kodet e gjuhës shqipe.
Gola/goja e gjuhës shqipe është shumë e vjetër, ndërsa Sole e italishtes është një fjalë shumë e re.
Cilat janë kodet e shqipes që fshihen në keto fjalë?
Goja është një piktogram i ndërlikuar G dhe O.
Shkronja në formën e 8-të të gjuhës etruske është keqkuptuar si F. Ndërsa C-ja e gjuhës etruske është keqkuptuar si G.
C-ja ka qenë C-ja, si C-ja e gjuhës shqipe dhe është kod, C-ja vete është Cope e O-se, prandaj ka CO BE për fjalën Cope. Ndërsa C me bisht në fund është edhe kodi i "Ç", është një çarje e O, prandjaj kemi vijën në fund të C e cila simbolizon grisjen,çarje e O-së në copa, por në këtë rast kemi një veprim te vullnetshem, veprim te dhunshëm, prandaj copezo tingellon më e butë se ça semantikisht, por copëzoj është e barabartë me foljen "me ça" matematikisht.
Ku janë kodet e gjuhës shqipe?
G-piktogram i dy O-ve të gojës. Dy O të ngjitura ne një G
O pjesë përbërëse të gojës, pjesa e sipërme, e poshtme dhe ballore. Pjesa e përparme kur hapet goja është një O.
Goja lëviz, ajo lëviz nga veprimi ynë i vullnetshëm. Lëviz për të ngrënë, lëviz për të folur. Kur fillon lëvizja e O-së së gojës kemi me ngron, por kemi edhe foljen fol, që në kodin shqip do të thotë se O-ja fillon të lëvizë, fillon lëvizja e O-së. Lëvizjet e gojës gjatë ngronies dhe gjatë të folurit kanë specifikat e tyre, të cilat përbëjne dy lloj levizjesh të ndryshme, në ngrënie është levizje pak a shumë rotulluese e gojës dhe folje është një lloj lëvizje në drejtmet poshtë larte dhe para-mbrapa në bashkëveprim me gjuhën, gluhën e cila lëviz gjithadhtu, është e ngjitur në golë prandaj ka G dhe lëviz prandaj ka L.
Sole/Dielli i italishtes.
Lëvizja ne forme S tregon levizje në pamje të dukshme dhe të padukshme, lëvizja në formë S që bën dielli, kur del nga horizonti është i dukshem dhe kur hyn përsëri në horizont nuk duket. S simbolizon kalimin nga dukje në mos-dukje, nga përpara në mbrapa. Pas është be S, nuk duket, prandaj kemi edhe spinën, S bën. Prandaj kemi edhe kthimin e kuptimt të fjalës në të kundërt përmes S.
O-piktogrami i diellit. Dielli është një O ashtu si goja.
L-kodi i lëvizjes. Dielli lëviz në vetvete ashtu si goja. por në një ëvizje me specifike më tepër të natyrës rethore.
Dhe më poshtë mund te lexoni etimologjitë e dobëta dhe qesharake të gjuhës së madhërishme Latine nga gluhëtarët e sotëm:
Etimologjia e fjalës "Sole"
Termi "Sole" rrjedh nga latinishtja sol, solis, e cila nga ana tjetër rrjedh nga sanskritishtja सऊरयअस (sûryas, fillimisht *svaryas), rrënja e së cilës svar- do të thotë të shkëlqesh. Nga e njëjta rrënjë rrjedh edhe mbiemri grek σείριος (séirios; fillimisht σϝείριος, swéirios), që shkëlqen; ky mbiemër, sidomos në formën e tij të personifikuar ὁ Σείριος (ho Séirios, që do të thotë Ai që shkëlqen), ishte një nga epitetet e Diellit, veçanërisht në fushën poetike-letrare....
.jpeg)
Comments
Post a Comment