Zanafilla e fjaleve
Koncepti gjuhesor "jasht" është një nga më te nderlikuarit si koncept. Koncepti "brenda" është me i lehtë sepse është krijuar nga *hin der>hin der e cila ka prodhuar dhe konceptin fshihesh ne gjermanisht dhe anglisht.
Ku e Shqipes:
*brenda>bendra>bindra>bhindar>bhindor> be hin dor
Italian:
*Dentro>d entro>d indro>d hin dro>d hin dor>te hin dor që është edhe *indors në anglisht. Është e çuditshme sepse etimologjia e fjalës italiane *dentro me solli ne fjalën angleze për atë koncept.
Jashtë e gjuhes Shqipe:
jashte>iashte>i ashtr>i a ste>i a ste >i a zte >i a zeta> i asht zëne (mbin)
Pra është një fjalë *isht/asht në kuptimin ekzistencial, kur i-ja del nga fara jashtë saj eshte edhe asht si folje, doli ne ekzistence, por eshte edhe jashte. Pra është një koncept abstrakt që është shumë i ndërlikuar.
Por anglishtja e ka mar shume heret nga Shqipja në këtë mënyrë
jasht>iasht>iast>iost>ioust> i out> out
Forme e Gegenishtes per foljes jam ne veten e trete njejes *osht ka ndikuar ne ate form te anglishtes.
Nëse shikoni ndërtimin e fjalëve sprout/mbin te anlishtes kupton shumë më mirë dhe out si koncept. Jashte dhe mbin si ne Shqip ashtu dhe ne anglisht out dhe sprout janë të lidhura si fjalë'-koncepte.
Thuhet qe shkronja "J" filloi si një një zbukurim tipografik për I-në tashmë ekzistuese. Me futjen e shkronjave të vogla në sistemin numerik romak, "J"zakonisht përdorej për të treguar përfundimin e një sërë shkronjash - si në "xiij" për numrin.
Por a është e vërtetë kjo?
"J" është një "I" e gjatë, por tingëllon me vete në gojë, është bashkëtingëllore, jo zanore.
1)- Forma e "J". I është e drejtë dhe "J" shkon përtej "i", është zgjatja e saj në trajtë harku. Harku i vogël bën dallimin mes tyre.
2) Nga forma e J del kuptimi jashtë "I"-se, prandaj është *mbij në shqip dhe jo *mbi. Mos harroni gurët pelazgjikë, mes tyre nuk mund të futet thika. Heqja e J-së e kthen "mbij" në "mbi:, që ka një kuptim tjetër. "J" mbart kuptimin jashte permbajtja tek fjala "jashtë", ka kuptimin me të cilin e përdorim. Është "I" e zgjatur që del nga fara , ose "J" eshte nji "I"-bishti qe del nga trupi i nje kafshe.
Lind pyetja në shkrimin e Danubit, cili ishte logogrami i "J"?
Ishte bishti i një kafshe, një "Y" me kokë poshtë me një zgjatim të i me një hark. Koka e Y simbolizon këmbët e kafshës dhe zgjatjen e I bishtin.
Prandaj ja e shumë të afërta fjalet jashtë dhe bisht, ku folja *është eshte pjese në të dyja format e fjaleve.
Konkluzioni
Origjina e fjaleve
1) jash(e) vjen nga *J asht. J eshte.
2) bisht nga *be i isht
3) mbij nga *m bij=be J
4) bij>be i>be j
5)nji> n> ne i
6) pjell> bej l
Ku e Shqipes:
*brenda>bendra>bindra>bhindar>bhindor> be hin dor
Italian:
*Dentro>d entro>d indro>d hin dro>d hin dor>te hin dor që është edhe *indors në anglisht. Është e çuditshme sepse etimologjia e fjalës italiane *dentro me solli ne fjalën angleze për atë koncept.
Jashtë e gjuhes Shqipe:
jashte>iashte>i ashtr>i a ste>i a ste >i a zte >i a zeta> i asht zëne (mbin)
Pra është një fjalë *isht/asht në kuptimin ekzistencial, kur i-ja del nga fara jashtë saj eshte edhe asht si folje, doli ne ekzistence, por eshte edhe jashte. Pra është një koncept abstrakt që është shumë i ndërlikuar.
Por anglishtja e ka mar shume heret nga Shqipja në këtë mënyrë
jasht>iasht>iast>iost>ioust> i out> out
Forme e Gegenishtes per foljes jam ne veten e trete njejes *osht ka ndikuar ne ate form te anglishtes.
Nëse shikoni ndërtimin e fjalëve sprout/mbin te anlishtes kupton shumë më mirë dhe out si koncept. Jashte dhe mbin si ne Shqip ashtu dhe ne anglisht out dhe sprout janë të lidhura si fjalë'-koncepte.
Thuhet qe shkronja "J" filloi si një një zbukurim tipografik për I-në tashmë ekzistuese. Me futjen e shkronjave të vogla në sistemin numerik romak, "J"zakonisht përdorej për të treguar përfundimin e një sërë shkronjash - si në "xiij" për numrin.
Por a është e vërtetë kjo?
"J" është një "I" e gjatë, por tingëllon me vete në gojë, është bashkëtingëllore, jo zanore.
1)- Forma e "J". I është e drejtë dhe "J" shkon përtej "i", është zgjatja e saj në trajtë harku. Harku i vogël bën dallimin mes tyre.
2) Nga forma e J del kuptimi jashtë "I"-se, prandaj është *mbij në shqip dhe jo *mbi. Mos harroni gurët pelazgjikë, mes tyre nuk mund të futet thika. Heqja e J-së e kthen "mbij" në "mbi:, që ka një kuptim tjetër. "J" mbart kuptimin jashte permbajtja tek fjala "jashtë", ka kuptimin me të cilin e përdorim. Është "I" e zgjatur që del nga fara , ose "J" eshte nji "I"-bishti qe del nga trupi i nje kafshe.
Lind pyetja në shkrimin e Danubit, cili ishte logogrami i "J"?
Ishte bishti i një kafshe, një "Y" me kokë poshtë me një zgjatim të i me një hark. Koka e Y simbolizon këmbët e kafshës dhe zgjatjen e I bishtin.
Prandaj ja e shumë të afërta fjalet jashtë dhe bisht, ku folja *është eshte pjese në të dyja format e fjaleve.
Konkluzioni
Origjina e fjaleve
1) jash(e) vjen nga *J asht. J eshte.
2) bisht nga *be i isht
3) mbij nga *m bij=be J
4) bij>be i>be j
5)nji> n> ne i
6) pjell> bej l
Comments
Post a Comment