Sot, shumica e njerëzve në pothuaj të gjitha drejtimet e njohjes mendojnë ashtu siç janë programuar të mendojnë. Janë të rallë njerëzit që në vënë në dyshim atë që u është kuar, që t'vën në dyshim gjithashtu atë që ju kanë nxënë nëpër shkolla, ose nivelin e sotëm të njohjes në atë drejtim që sot konsiderohet gabim si e vërteta absolute e saj, dhe jo si niveli jonë i përkohashëm i njohjes.
Ajo s’është gjë tjetër veçse t’menduarit me përgjithësime, ose përfundime që kanë dalë prej “instuticioneve shkencore” të financuara gjithmonë nga fondet te shtetërore, që gjithmonë kanë një varësi që ndikon në pa anësinë shkencore të tyre.
Kuptohet që gjuhësia e sotme në të gjithë anët e jashtëme të saj është ndërtuar, dhe ndrequr mirë të duket si shkencë e mirëfilltë, por kushdo që ka nivelin, edukimin dhe aftësi për të arsyetuar sheh në nën lëkurë të gjuhësisë së sotmë lehtësisht shumë ideologji dhe përfaqësime interesash pronësore.
Që të dalësh më një përfundim në gjuhësi, dhe deget e saj si atimologji, duhet me u mbështet mbi premisa të drejta llogjike dhe evidencë gjuhësore.
Në të dyja drejtimet “institucionet shkencore” janë krejt gabim për mendimin tim.
Së pari, premisa e marrjes për të parë e një gjuhe të shkruar që vjen vetëm, siç hipotezohet, por ata e quajnë evidencë hipotezën, dhe bazohet vetëm në librat të shkruarë që nuk mund tu vërtetohet koha e shkruajtes dhe autorësia nga disa burime të pavarura në të njëjtën kohë ndodhje, si dhe nga besnikëria që kopjuesit anonime ka pas ndaj tekstit original, nese mund te kete pas një tekst origjinal, prej dy-tre mijë vjeteve të fundit është llogjikisht e gabuar. Kur ndërkohë gjuha mendohet te ketë filluar të flitet 1 milion vite më parë, tek e fundit thuhet të paktën 200 mijë vite më parë njerëzit filluan të flisnin një gjuhë shumë të organizuar, dhe 30 mije vite me para gjuhën në strukturë pak a shumë të ngjashme me gjuhën e sotme, lindin gjithmonë pyetje kush është parësore gjuha e folur apo e shkruar, dhe cila është me kryesore ndër to.
Duke përdorur parimet e llogjikës së thjeshtë është gjuha e folur parësore për shkak se ka lindur shumë kohë më parë dhe është zhvilluar në një kohë shumë më të gjatë. 2000 mijë vite janë asgjë dhe nuk mund të sjellin asgjë në përgjigjen e shumë pyetjeve te rendesishme, si dhe te pyetjes kryesore si është ndërtuar gjuha njerëzore, pyetje që ende nuk ka përgjigje nga gjuhësia. Nisja nga gjuha e folur për shumë nënfusha të gjuhësisë, ndërmjet tyre dhe atimologjia, ndryshon njëkohësisht dhe premisën origjinore të tyre.
Në këtë këndvështrim kohor dhe parësor të gjuhës së folur kur zgjatet periudha kohore e kekimit gjuhësor dhe shkohet deri në 9000 vite më parë ka dy hipoteza për origjinën e gjuhëve Europiane, njëra nga Kaukazi reth 4000 vite më parë, dhe tjetra nga Antolia (Turqia e sotme) reth 9000 vite më parë. Në të dyja teoritë njerëzit e atyre koherave jetonin, ose lëvizën nga drejtimi i kundërt i teorisë origjinore të prej gjuhëve të shkruara, për gjuhët Europiane ata përshkonin rrugën nga tokat ku kanë banuar të parët e shqiptarëve të sotëm, dhe në një pjesë banojnë edhe sot.
Këndvështrimi huazor, ose mplekso-trazuarë i gjuhës Shqipe që e kanë pas për më shumë qejf gjuho-ideologët e vendeve të reja fqinjë të shqiptarëve dhe ndoshta e kanë financuar atë opionion duke përdorur pseudoshkallërë të ndryshëm vendos dhe të huaj, është përsëri një premisë e gabuar.
Nësë në dy hipoezat kryesore të origjinës së gjuhëve Europiane, origjina e gjuhës vjen prej drejtimit të kundërt të gjuhëve të shkruara, duke përdorur përsëri parimet e llogjikës, mundësia më e madhe është që shumë fjalë që sot kondsiderohen huazime në Shqipe duke u mbështet ne teorinë e gabuar të patjes parësore të gjuhës shkruar, janë në të vërtet fjalë të një gjaku, që janë ngjizur kur ato ishin në një trung i parë gjuhësor.
Së dyti, e cila ka lidhje me rivendosjen e konceptit evidencë në gjuhësi, duke qënë që gjuhësia nuk është ende shkencë, e themeluar mbi metoda te qarta shkencore vlerësuese, spekulohet me vetë kategorizimi "evidence" si dhe marrjen për parësore te evidencës gjuhësore.
Duke pranuar për parësore gjuhën e folur rrëzohet gjithe graviteti evidencor i gjuhëve të shkruara dhe vihet ne evidencë njësitë e sotme të gjalla të gjuhëve. Gjuhësia me shkencat e tjera ka një dallim thelbësor. Ndërsa Arkeologjia, për shëmbull, ka evidencë fizike të objekteve të saj në periudhat kohore rjedhëse, gjuhësia ka asgjë. Asnjë fjalë e para 40 000 viteve mund të gjindet diku. Dallimi është thelbësor, ajo evidencë është në gjuhët e sotme e fshehur nën lëkurët e tyrem dhe natyrisht e pazbuluar ende.
Në këtë pikëpamje, shkohet tek njësia “do” e Shqipes së sotme për të shkuar tek “adorare”, dhe “do” quhet evidence, kuptohet rëndësisa e saj si dhe merret në analizë ajo si fakt gjuhësor që ekziston vetëm në atë gjuhë. Ajo “do” mund të jetë formuar para 10 mijë vjetësh, ose 50 mijë vjetesh, ose ndoshta edhe para 1 milion vitesh. Gjuhësia thjesht ende nuk di, nuk mund ta kundërshtoj ose të vertetojë të kundërtën.
Po kështu edhe koha e ardhme e Shqipes e ndërtuar me “do të” mund te jetë po aq e vjetër. Zbulimi i thelbit te tyre mund te hedhi drite më shumë në drejtim të gjegjes së shumë pyetjene ne Semanikë, si dhe pyetjes kryesore të gjuhësisë.
Nga ana tjetër, Gjuhësia e sotme di shumë mirë që një gjuhë ndryshon në kohë, por nuk e di ende për sa kohë ai ndryshim ndodh, për shëmbull Greqishtja antike mund të kthehet në një gjuhë tjetër, në gjuhën që sot quhet gjuha Shqipe. Thjesht nuk dihet për sa kohë, edhe pse kërkohet shumë në këtë drejtim.
Prandaj qëndrimi i sotëm ndaj Shqipes qëndron në një kontradikte me një dyfytërise sunduese. Kur shikohet lidhje saj me Greqishten e vjetër thëritet loja e huazimit, ndersa kur shikohet lidhja me Latinitshen thëritet loja e gravitetit të gjuhës së shkruar.
Gjuhësia, ne fakt njerëzit që e përfaqesojnë atë, nuk mund të kundërshtojë diçka që nuk mund të vërtetohet, por gjithashtu nuk mund të ndalojë së kërkuari në këtë drejtim , madje deri në përcaktimin e kriterit se cila duhet t'quhet dhe të mirret si evidencë. Gjuhësia nuk mund të hedh poshtë kërkime reth gjuhës Shqipe vetëm sepse thjesht rrëzojnë status quo-në e sotme të saj , në shumë nivel të ulët duhet thënë.
Nuk mund të sulmohen, ose mospranohen shumë kunkluzione gjuhësore prej rrënjëve të fjalëve të Shqipes për origjinën gjuhësore, kur gjuhësia e sotme nuk kupton dhe nuk mund të japi një përgjigje se si është ndërtuar edhe një njësi e thjeshtë e saj, njërokëshe, për shëmbull, njësia pohuese “Po”.
Shumica e njerzëve, dhe fatëkeqësisht dhe shumë shkollarë të rinj, për shumë drejtime të njohjes, midis tyre edhe në gjysëm-shkecën që quhet linguistics, mendojnë me “etiketa” të paracaktuara më parë nga të tjerët, madje edhe ato i përdorin të cunguara, në shumë raste plotësisht jashtë kontekstit, keqkuptim të koncepteve, keqpërdorim të përgjithësimeve të të tjerevë, dhë në shumë raste dhe me një editim të autorëve të nënfushave përkatëse.
Comments
Post a Comment